Η Άλκηστη δέχεται να θυσιαστεί στη θέση του άντρα της και έτσι να σωθεί ο άντρας της. Τι του ζητά όμως για αντάλλαγμα; (απόσπασμα από την ομώνυμη τραγωδία)
'Αδμητε, βλέπεις την κατάστασή μου·
πριν ξεψυχήσω, αυτά που 'χω στο νου μου
θέλω ν' ακούσεις. Τη ζωή μου δίνω,
τιμώντας σε, για τη ζωή σου, κι έτσι
πεθαίνω, για να χαίρεσαι του ήλιου
το φέγγος· θα μπορούσα να ξεφύγω
το θάνατο και ταίρι μου να πάρω
μέσα στη Θεσσαλία όποιον ποθούσα
και σε παλάτι πλούσιο να μείνω,
βασιλικό. Δε θέλησα να ζήσω
μακριά σου και με τέκνα ορφανεμένα
ούτε λυπήθηκα τη νιότη που έχω
και τις χαρές της. Σε πρόδωσαν όμως
η μάνα κι ο γονιός σου, ενώ μπορούσαν,
μια κι είχαν την κατάλληλη ηλικία,
να σώσουν το παιδί τους, δοξασμένα
πεθαίνοντας. Μοναχογιός τους ήσουν
κι ούτε υπάρχει ελπίδα ν' αποκτήσουν
άλλα παιδιά μετά το θάνατό σου.
Θα ζούσαμε κι οι δυο τα υπόλοιπά μας
χρόνια κι εσύ δε θα 'χες απομείνει
δίχως γυναίκα να θρηνείς και τέκνα
δε θα 'χες ορφανά. Μα ετούτα
κάποιος θεός τα έφερε έτσι. Ας είναι· τώρα
τι χάρη μού χρωστάς μη λησμονήσεις·
θα σου ζητήσω κάτι που δεν είναι
αντάξιό της —τίποτα δε στέκει
πιο πάνω απ' τη ζωή— μα ως δίκιο
θα το παραδεχτείς· τα τέκνα τούτα
καθώς εγώ αγαπάς, αν έχεις σκέψη
φρόνιμη· να τα κάνεις του σπιτιού μας
αφέντες, μητριά να μην τους βάλεις
που σαν εμέ καλή δε θα 'ναι κι έτσι
χέρι κακίας πάνω τους θ' απλώσει.
Μην κάνεις κάτι τέτοιο, σ' το ζητάω.
Η μητριά είναι εχθρός στα ξένα τέκνα
και πιο σκληρή απ' την όχεντρα. Έχει
τ' αγόρι τον πατέρα του μεγάλο
πύργο, μα εσύ κορίτσι μου, τα χρόνια
της παρθενιάς καλά πώς θα περάσεις;
Ποια θα 'χεις μητριά από το γονιό σου;
Μήπως με ντροπιασμένη κακή φήμη,
στης νιότης το λουλούδισμα, χαλάσει
το γάμο σου; Κορούλα μου, δε θα 'ναι
κοντά η μητέρα σου να σε παντρέψει
μήτε στις γέννες σου για να σου δίνει
κουράγιο, που κανένας άλλος τότε
δε σε πονάει πιότερο απ' τη μάνα.
Μα πρέπει να πεθάνω και δε θά 'ρθει
αύριο ή μεθαύριο το κακό, σε λίγο
στους ζωντανούς δε θα με λογαριάζουν.
Έχετε γεια και να 'στε ευτυχισμένοι·
κι εσύ, άντρα μου, μπορείς να το καυχιέσαι
πως είχες την καλύτερη γυναίκα,
κι εσείς, παιδιά, την πιο καλή μητέρα.
'Αδμητε, βλέπεις την κατάστασή μου·
πριν ξεψυχήσω, αυτά που 'χω στο νου μου
θέλω ν' ακούσεις. Τη ζωή μου δίνω,
τιμώντας σε, για τη ζωή σου, κι έτσι
πεθαίνω, για να χαίρεσαι του ήλιου
το φέγγος· θα μπορούσα να ξεφύγω
το θάνατο και ταίρι μου να πάρω
μέσα στη Θεσσαλία όποιον ποθούσα
και σε παλάτι πλούσιο να μείνω,
βασιλικό. Δε θέλησα να ζήσω
μακριά σου και με τέκνα ορφανεμένα
ούτε λυπήθηκα τη νιότη που έχω
και τις χαρές της. Σε πρόδωσαν όμως
η μάνα κι ο γονιός σου, ενώ μπορούσαν,
μια κι είχαν την κατάλληλη ηλικία,
να σώσουν το παιδί τους, δοξασμένα
πεθαίνοντας. Μοναχογιός τους ήσουν
κι ούτε υπάρχει ελπίδα ν' αποκτήσουν
άλλα παιδιά μετά το θάνατό σου.
Θα ζούσαμε κι οι δυο τα υπόλοιπά μας
χρόνια κι εσύ δε θα 'χες απομείνει
δίχως γυναίκα να θρηνείς και τέκνα
δε θα 'χες ορφανά. Μα ετούτα
κάποιος θεός τα έφερε έτσι. Ας είναι· τώρα
τι χάρη μού χρωστάς μη λησμονήσεις·
θα σου ζητήσω κάτι που δεν είναι
αντάξιό της —τίποτα δε στέκει
πιο πάνω απ' τη ζωή— μα ως δίκιο
θα το παραδεχτείς· τα τέκνα τούτα
καθώς εγώ αγαπάς, αν έχεις σκέψη
φρόνιμη· να τα κάνεις του σπιτιού μας
αφέντες, μητριά να μην τους βάλεις
που σαν εμέ καλή δε θα 'ναι κι έτσι
χέρι κακίας πάνω τους θ' απλώσει.
Μην κάνεις κάτι τέτοιο, σ' το ζητάω.
Η μητριά είναι εχθρός στα ξένα τέκνα
και πιο σκληρή απ' την όχεντρα. Έχει
τ' αγόρι τον πατέρα του μεγάλο
πύργο, μα εσύ κορίτσι μου, τα χρόνια
της παρθενιάς καλά πώς θα περάσεις;
Ποια θα 'χεις μητριά από το γονιό σου;
Μήπως με ντροπιασμένη κακή φήμη,
στης νιότης το λουλούδισμα, χαλάσει
το γάμο σου; Κορούλα μου, δε θα 'ναι
κοντά η μητέρα σου να σε παντρέψει
μήτε στις γέννες σου για να σου δίνει
κουράγιο, που κανένας άλλος τότε
δε σε πονάει πιότερο απ' τη μάνα.
Μα πρέπει να πεθάνω και δε θά 'ρθει
αύριο ή μεθαύριο το κακό, σε λίγο
στους ζωντανούς δε θα με λογαριάζουν.
Έχετε γεια και να 'στε ευτυχισμένοι·
κι εσύ, άντρα μου, μπορείς να το καυχιέσαι
πως είχες την καλύτερη γυναίκα,
κι εσείς, παιδιά, την πιο καλή μητέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου